Annelies van der Vegt

Ik groeide op in een familie waar muziek vanzelfsprekend was en centraal stond. Als ik thuiskwam van school kreeg ik thee en koekjes van mijn moeder met het Stabat Mater van Vivaldi op met James Bowman en Christopher Hogwood. Mijn vader was cantor-organist en ik speelde Bachs cantates en koralen mee op heel jonge leeftijd. Tegen de religie kwam ik vroeg in opstand, maar deze muziek zit onder mijn huid en in mijn bloed. Een instrument kiezen was net zo vanzelfsprekend als naar school gaan; ik koos viool omdat mijn broers al fluit en cello speelden.

De keuze om muzikant te worden was onvermijdelijk, maar ik was eerlijk gezegd ook heel graag dierenarts geworden. Het meest gelukkig ben ik op het podium als er een collectieve concentratie ontstaat bij de musici en het publiek, waar het niet meer uitmaakt welk instrument je speelt en alles één wordt. De tegenhanger in mijn leven is de ultieme stilte die ik vind in het noorden van Noorwegen in een oude school met alleen een houtkachel, waar ik studeer en lees en vuur maak onder het dansende noorderlicht, het blauwe uur en in het altijd-licht of altijd-donker.

Naast muzikant ben ik professioneel fotograaf geworden en maak ik portretten en reportages. Gezichten zijn als landschappen, landschappen zijn als gezichten. Het liefst ben ik alleen op reis met rugzak, tent en camera om dan weer terug te komen naar mijn kinderen, vrienden, collega’s en mijn andere gereedschap… mijn viool.